"Yaşamak nasıl bir şey, biliyor musun?"

​

Espri yeteneği çok zayıf bir şakacının elinde 'malzeme' olmak gibi.
 

Diyelim ki yüzme bilmiyorsun. 

Hayat yolunda devam edebilmek için her adımda karşına aynı soru gelir,

- Yüzebiliyor musun?

Devam edebilmek için, yüzmek zorundasındır.
İlk kulaçlar acemice… sonra içgüdülerin devreye girer. Derin bir yerden bir bilgelik fısıldar: "Devam et."
Suyun ritmine kapıldıkça, onunla bir olursun. Ve tam her şey yoluna girdi derken…

Biri gelir ve şöyle der:
"Yüzmek miydi mesele? Biz senin uçmanı bekliyorduk."

Hayat işte böyledir.
Seni her zaman hazırlıklı olmadığın yerden sınar.
Ve bu sınavlarda, önemli olan ne yaptığın değil, hangi versiyonun ile  karşılaştığındır.
Hangi sen ile tanıştın? Kendi karanlığınla mı? Bilgeliğinle mi? Yoksa kaybolduğun labirentte ışık tutan kadim bir sembol ile mi?

İşte tam bu anda Rune’lar devreye girer.
Kuzey’in kadim taşları… Binlerce yıl öncesinden gelen sessiz öğretmenler…
Onlar, ne olacağını söylemez—ne olduğunu gösterir.
Bir Rune açılımı, evrenin seninle hangi dilden konuştuğunu anlaman için bir anahtardır.

İş hayatında, aşk yolculuğunda, tıkanmış yollarında ya da içsel boşluklarında…
Rune’lar bir pusula gibi yön gösterir. Yardım eder, yolumuzu kolaylaştırır.
Ansızın karşına çıkan Isa, durman gerektiğini fısıldar.
Raido, yola çıkmanı…
Berkano, yeni başlangıçların eşiğinde olduğunu…
Hagalaz, yıkımın aslında bir temizlik olduğunu anlatır.

Ben de işte tüm bu semboller arasında yürüdüm.
Topladım, seçtim, arındırdım.
Ve şimdi…
Paylaşmaya hazırım.

Ruhun hazırsa, Rune’lar zaten konuşmak için bekliyordur.